Odtwarzalność pozycji przy użyciu maski termoplastycznej do systemu BrainLab w napromienianiu zmian śródczaszkowych techniką hipofrakcjonowanej radioterapii stereotaktycznej

Abstract

Author(s): Klaudia Lewcio-Szczęsna, Dominika Hempel, Marek Z. Wojtukiewicz, Ewa Sierko

Zasadniczą kwestią w leczeniu zmian śródczaszkowych przy użyciu hipofrakcjonowanej radioterapii stereotaktycznej (ang. hypofractionated stereotactic radiotherapy, HSRT) jest dokładne unieruchomienie pacjenta. Celem badania była ocena dokładności układania pacjentów do napromieniania zmian śródczaszkowych metodą HSRT pod kontrolą radiograficzną przy użyciu dostępnych na rynku masek termoplastycznych do systemu BrainLab. W analizie retrospektywnej oceniono dane 32 chorych leczonych za pomocą HSRT w Zakładzie Radioterapii Instytutu Onkologii w Warszawie. Wszystkich chorych unieruchamiano stosując maski termoplastyczne BrainLab. Radiograficzne obrazy portalowe porównywano z cyfrowo rekonstruowanymi radiogramami DRR (Digital Reconstruction Radiographs) w celu oceny przesunięć w czasie symulacji oraz przed wybranymi frakcjami napromieniania. Analizie poddano przesunięcia w osach X (bocznej), Y (podłużnej) oraz Z (pionowej), określających izocentrum, a także rotację. Obliczono wartości średnie i odchylenia standardowe. Wyniki oceniano względem wieku i płci pacjentów oraz rodzaju zastosowanej maski stereotaktycznej. Zmiany ułożenia mieściły się w granicach tolerancji (mniej niż 2 mm), zarówno przed leczeniem, jak i w trakcie HSRT. Największe średnie odchylenia odnotowano w osiach Y i Z oraz podczas wstępnych symulacji dla wszystkich pacjentów. Największe różnice w rotacji głowy obserwowano także w czasie wstępnych symulacji dla obu płci. Rotacja podczas realizacji leczenia zwiększała się wraz z wiekiem chorych. Większe błędy ułożenia we wszystkich osiach odnotowano dla pacjentów unieruchomionych przy użyciu masek bez ustnika. Pomimo występowania błędów ułożenia leczenie charakteryzowała bardzo duża dokładność. Parametry przesunięć nie przekraczały marginesu tolerancji określonego w Zakładzie Radioterapii. W dalszej standaryzacji procedur SRT należy redukować występowanie błędów ułożenia.

Share this article