ERYTROPOETYNA W LECZENIU NIEDOKRWISTOŚCI W PRZEBIEGU NOWOTWORÓW ZŁOŚLIWYCH – CZY EWENTUALNE KORZYŚCI PRZEWYŻSZAJĄ RYZYKO?

Abstract

Author(s): Andrzej Majdan

Niedokrwistość wciąż stanowi istotne wyzwanie terapeutyczne, związane z leczeniem zaawansowanych stadiów nowotworów złośliwych. Przyczyny niedokrwistości w przebiegu nowotworów mają najczęściej złożoną i wieloczynnikową etiologię. Najczęstszą ich przyczyną jest, z jednej strony, interakcja guza z układem immunologicznym organizmu, z drugiej zaś cytotoksyczny wpływ stosowanego leczenia. Do konwencjonalnych sposobów zapobiegania i leczenia niedokrwistości należy przetaczanie preparatów krwiopochodnych oraz suplementacja preparatów żelaza. Metody te często nie są wystarczająco bezpieczne dla pacjenta, a ich skuteczność z różnych względów bywa ograniczona. Od lat 80-tych XX wieku, analogi ludzkiego hormonu erytropoetyny (Epo) stymulujące erytropoezę (ang. erythropoiesis stimulationg agents – ESAs) znajdują zastosowanie w leczeniu niedokrwistości typu normocytarnego, często występującej u chorych z zaawansowana niewydolnością nerek. Od tego czasu opracowano wiele innych wskazań do tego rodzaju terapii, m.in. w zakresie leczenia niedokrwistości związanej z nowotworem (ang. CRA – cancer related anemia) oraz niedokrwistości spowodowanej przez chemioterapię (ang. CIA – chemotherapy induced anemia). Pomimo dostrzeżonych wielu korzyści, m.in. związanych ze spadkiem zapotrzebowania na KKCz oraz poprawy subiektywnej jakości życia pacjentów, ten rodzaj anemii do dziś rodzi wiele kontrowersjii w fachowym piśmiennictwie. Przyczyną tego stanu rzeczy jest możliwe antyapoptoczne i proangiogenne działanie ESAs, potwierdzone w wielu wieloośrodkowych badaniach klinicznych. Dostrzeżono także negatywne interakcje receptorów dla erytropoetyny (EPOR) z receptorami estrogenowymi oraz HER2. Istotnym problemem jest możliwość prozakrzepowego działania Niniejsza praca stanowi próbę odpowiedzi na pytanie czy preparaty ludzkiej rekombinowanej erytropoetyny (rhEpo) stanowią atrakcyjną i bezpieczną alternatywę w stosunku do stosowania KKCz i preparatów żelaza u pacjentów onkologicznych. Przeanalizowano aktualne piśmiennictwo dotyczące możliwych korzyści i zagrożeń, związanych ze stosowaniem preparatów erytropoetyny, a także aktualne wskazania do ich stosowania oraz rekomendacje co do częstości i sposobów monitorowania tego rodzaju leczenia.<

Share this article